ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΜΕΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…
Πάρε την πόλη και τη ζωή σου στα χέρια σου,
ΨΗΦΙΣΕ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ
σε μια νέα πόλη - νέα κοινωνία, της συλλογικής εξουσίας των δημοτών, της αλληλεγγύης και της ευημερίας…
του Νίκου Σ. Μπουντούκη
Η ριζική αναδιοργάνωση του Δήμου μας στην κατεύθυνση της Άμεσης Δημοκρατίας σε συνθήκες ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου, που θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων, αποτελεί κοινωνική και ιστορική αναγκαιότητα, ως όρος ύπαρξης της πόλης και επιβίωσης των πολιτών της.
Όταν μέσα στην τρικυμία βουλιάζουν αύτανδρο το καράβι για να σβήσουν λένε τη φωτιά που έχει αρπάξει (την πυρκαγιά που του έχουν οι ίδιοι βάλει), τότε η ελπίδα ότι θα μας σώσουν αυτοί γίνεται όπλο εναντίον μας στα χέρια των τυράννων, τότε η εξαθλίωση ώστε να μας εξαγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί, γίνεται κι αυτή όπλο εναντίον μας στα χέρια των τυράννων.
Ή αυτοί ή εμείς. Δεν αρκεί να τους ρίξουμε από την εξουσία, αλλά να την εκδημοκρατίσουμε ριζικά και να πάρουμε ως πολίτες στα χέρια μας όλη την εξουσία, ώστε ο λαός αρχικά να αυτοδιοικηθεί και προοπτικά να αυτοκυβερνηθεί. Να σπάσουμε κι εδώ, απ’ την πόλη μας, τον κρίκο της αλυσίδας, δημιουργώντας το κράτος του Δήμου, την παλλαϊκή εξουσία των πολιτών – πολιτικών, των δημάρχων - δημοτών, που θα εμπνέεται και θα αξιοποιεί στο έπακρο τις αστείρευτες δυνάμεις του αφυπνισμένου λαού, μεγαλουργώντας την αληθινή λαϊκή κυριαρχία.
Δεν περισσεύει καιρός. Ο χρόνος ήδη μετράει αντίστροφα σε μια κοινωνία χωρίς αύριο κι ελπίδα. Να θεσμοθετήσουμε εδώ και τώρα την Άμεση Δημοκρατία και να τους πετάξουμε μαζί με την εξουσία που τους αναπαράγει, στα σκουπίδια της ιστορίας.
Εμπρός να αλλάξουμε το δήμο, να αλλάξουμε την κοινωνία…
Κεφάλαια:
Η κοινωνική αναγκαιότητα της Άμεσης Δημοκρατίας
Πως θα μεταβιβαστεί όλη η εξουσία στους πολίτες
Δεν αντλούμε δύναμη από το λαό, είμαστε ο ίδιος ο λαός
Τι είναι και τι δεν είναι Άμεση Δημοκρατία
Η κοινωνική αναγκαιότητα της Άμεσης Δημοκρατίας
Όπως στη γερμανική κατοχή το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) έριξε το σύνθημα της πάλης για την επιβίωση του λαού γιατί γνώριζε πως ένας πεινασμένος λαός οικονομικά εξαθλιωμένος και ηθικά εξαχρειωμένος, όχι μόνο δεν μπορεί να αντισταθεί αλλά κινδυνεύει και να χαθεί, έτσι και εμείς σήμερα μπροστά στο φάσμα της διευρυνόμενης φτώχιας και της ακατάσχετης εξαθλίωσης, καλούμαστε να αντιτάξουμε μετωπικά τη συλλογική μας αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την περίοδο της γερμανικής στρατιωτικής κατοχής οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές που βασίστηκαν στην εαμική Εθνική Αλληλεγγύη, αλλά και στην εμπειρία της προπολεμικής εργατικής βοήθειας, δίνοντας των υπέρ πάντων αγώνα κατά της πείνας, εξελίσσονταν σε κύτταρα λαϊκής αυτοδιοίκησης και μαζικής αυτοάμυνας.
Με την αυτοοργάνωση του λαού της πόλης μας στη βάση των αρχών της Άμεσης Δημοκρατίας η κοινωνική αλληλεγγύη παύει να αποτελεί υπόθεση κάποιων μεμονωμένων επιτροπών και αποσπασματικών πρωτοβουλιών, και γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες υπόθεση όλων των πολιτών, αποχτώντας χαρακτήρα συστηματικό, παλλαϊκό και πανδημοκρατικό. Ή Άμεση Δημοκρατία άλλωστε είναι από τη φύση της η κορυφαία εκδήλωση της αλληλεγγύης των πολιτών σε όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία. Με απόλυτο σεβασμό στην ιδιωτική του ζωή, το πρόβλημα του κάθε πολίτη θα μπορεί να έχει τη μέριμνα, τη φροντίδα όλης της πόλης και αντίστροφα τα προβλήματα της πόλης θα αποτελούν αρμοδιότητα, δικαιοδοσία του κάθε πολίτη. Εκτελεστικές επιτροπές που δεν θα αποφασίζουν απολύτως για τίποτα, -γιατί όταν οι λίγοι να αποφασίζουν για λογαριασμό των πολλών, αυτό είναι ή αυτό γεννάει την ολιγαρχία-, υλοποιώντας απλώς τις αποφάσεις της συλλογικής βούλησης, δηλαδή της δημοκρατικά οργανωμένης πόλης τους, θα αναπτύξουν την κοινωνική αλληλεγγύη στο έπακρο δίνοντας της χαρακτήρα παλλαϊκό, ολιστικό.
Ο βαθύς και πλήρης εκδημοκρατισμός των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και των σχέσεων των πολιτών με την εξουσία, που δεν θα στέκεται σαν το χάρο πάνω από το κεφάλι τους, αφού αυτοί οι ίδιοι θα αποτελούν πλέον την εξουσία, είναι η καταλληλότερη απάντηση στην οικονομική και προπαντός ηθική παρακμή, στην επαπειλούμενη βαρβαρότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, στην «ανθρωποφαγία» από πείνα, που μας οδηγεί.
Η αυτοοργάνωση όλου του λαού σε πάνδημη, παλλαϊκή συνέλευση με πλήρεις εξουσίες ή σε εκκλησία του Δήμου αποτελεί ταυτόχρονα ένα διαρκές αντιφασιστικό μέτωπο, όχι μόνο πολεμικό ή πολιτικά αντιπαραθετικό όπως τα αντιλαμβανόμαστε μέχρι σήμερα, αλλά και εκπαιδευτικό, διαπαιδαγωγικό στην πράξη, απέναντι στο φασισμό και το ναζισμό, που ξεφυτρώνοντας οι οπαδοί τους όπως τα μανιτάρια στην κοπριά, τελευταία έχουν σηκώσει κεφάλι. Γιατί όταν η εξουσία δεν έρχεται από τα πάνω αλλά πηγάζει από τα κάτω, φέροντας «τα πάνω - κάτω» τότε η πραγματική δημοκρατία γίνεται καθημερινός τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής, γαλουχία από το γαλαξία του πλουραλισμού, της διαφορετικότητας και της ελευθερίας, διά βίου μάθηση, ένα διαρκές σχολείο ελεύθερων και ελεύθερα διαλογιζόμενων και συνδιαλεγόμενων πολιτών που ρυθμίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις, που έχοντας όλες τις εξουσίες στα χέρια τους θα πρέπει να σκεφτούν καλά, υπεύθυνα, πώς θα τις αξιολογήσουν και κυρίως πώς να τις χρησιμοποιήσουν. Γιατί στην Άμεση Δημοκρατία η εξουσία στην πόλη ή στην ευρύτερη κοινωνία είναι κάτι πολύ περισσότερο κι από δικαίωμα ή προνόμιο, είναι προπαντός καθήκον και ευθύνη, του αυτεξούσιου πολίτη.
Αντί λοιπόν για δήμους αρωγούς και συμπαραστάτες του λαού σε συνθήκες αφάνταστης και αβάσταχτης οικονομικής κρίσης προγραμματισμένης να υποθηκεύσει ακόμη και τις μελλούμενες γενιές μέσα στον αιώνα που διανύουμε, (ήδη απεργάζονται την επέκταση του μνημονίου έως το 2070), η εξουσία φρόντισε με τον «Καλλικράτη» να τους μετατρέψει σε δήμους - δήμιους του λαού.
Η κοινοτική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα (αποκούμπι του λαού από την εποχή της τουρκοκρατίας), καταργήθηκε προ πολλού με τους «καποδίστριες» 1 και 2, ενώ ο «Καλλικράτης» που υπήρξε ουσιαστικά ο προάγγελος του μνημονίου, αποσάρθρωσε πολλούς δήμους ανά την Ελλάδα, ταυτίζοντας τους με την παλιά νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Οι ελάχιστοι δήμοι που απέμειναν προς το παρόν –όπως κατά ρουσφετολογική εξαίρεση ο δικός μας- μετατράπηκαν ουσιαστικά σε μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας αλλά εσχάτως και της τρόικα. Οι δήμοι δεν διαθέτουν πια ούτε κρατικά, ούτε ευρωπαϊκά κονδύλια, υπερχρεωμένοι και υποχρεωμένοι να αντλήσουν πόρους αποκλειστικά ως φορομπηχτικοί μηχανισμοί, αλλά και φοροεισπρακτικοί για λογαριασμό της τρόικα, προσφέροντας ως μοναδική ανταποδοτικότητα, τη χρηματοδότηση των δυνάμεων οικονομικής κατοχής της χώρας, από το υστέρημα και τα επιδόματα ανεργίας του ελληνικού λαού.
Κάθε κούφια προεκλογική εξαγγελία, ποιο κούφια και από τα άδεια δημοτικά ταμεία, είναι άνευ αντικρίσματος, αξίας και σημασίας. Το πελατειακό σύστημα έχει καταρρεύσει και σε λίγο θα καταρρεύσουν ολοκληρωτικά, θα αφανιστούν και οι τελευταίοι δήμοι. Δεν υπάρχουν πια ατομικές λύσεις σε μια κοινωνία που καταρρέει. Κι όμως κάποιοι υποψήφιοι συνεχίζουν να τάζουν λαγούς με πετραχήλια, άλλος ανάπτυξη κι άλλος θέσεις εργασίας, ενώ για το μόνο που νοιάζονται σε μια πόλη με την ανεργία να καλπάζει μέσα στη φοροκαταιγίδα που λυσσομανάει, είναι που θα απαγκιάσουν για να διασωθούν οι ίδιοι. Μην τους πιστεύετε! Κανείς δεν έχει πλέον το άλλοθι της άγνοιας και το ακαταλόγιστο, συμβάλλοντας στο μαρασμό της πόλης και το ρημαδιό των ζωών μας. Ακόμη και η βλακεία είναι προδοσία. Χρέος όλων μας είναι να απαλλάξουμε μια για πάντα την πόλη μας, τους εαυτούς μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, από την προστασία του εκάστοτε ισχυρού της ημέρας και να γράφουμε με τα χέρια μας της μοίρας μας τα γραμμένα. Στη γερμανική κατοχή οι άνθρωποι ζητούσαν ή απαιτούσαν δυναμικά από τους δήμους τη διοργάνωση συσσιτίων για τη σωτηρία του λαού. Τώρα πλέον όχι μόνο δεν θα έχουμε αυτή την πολυτέλεια, αλλά θα βρίσκουμε τους δήμους μόνο απέναντι μας μαζί με όλη τη δωσίλογη πολιτική και κρατική ηγεσία.
Φαίνεται λοιπόν σαν μερικοί να προσπαθούν κι αυτή τη φορά να μας πείσουν ότι η δημοκρατία, η ελευθερία και η ευημερία είναι ένα δώρο που χαρίζεται με αντάλλαγμα την εξουσία. Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχει ελευθερία, δημοκρατία, αλλά ούτε και κοινωνική ευημερία όταν δεν έχει περάσει απευθείας στο λαό όλη η εξουσία. Η υπερκάλυψη του κενού της τοπικής αυτοδιοίκησης με την αυτοοργάνωση του λαού, βάσει των αρχών της Άμεσης Δημοκρατίας, αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα αλλά και κορυφαίο καθήκον όλων μας. Δεν θα πρόκειται πλέον για τους ξεπερασμένους αυτοδιοικητικούς οργανισμούς που γνωρίσαμε, αλλά για την ζωτική ανάγκη και το αναφαίρετο δικαίωμα του λαού αρχικά να αυτοδιοικηθεί και προοπτικά να αυτοκυβερνηθεί με μια κεντρική εξουσία απέναντι του απροσχημάτιστα αντιλαϊκή, ασυνθηκολόγητα εχθρική.
Αν πάψουμε να μουλιάζουμε στην κατάθλιψη, να ζυμωνόμαστε με τη μαγιά της απελπισίας και στη μοιρολατρίας και να τρέφουμε εκλογικές αυταπάτες όταν και με αυτές η εξουσία απλώς κερδίζει χρόνο, εμπορευόμενη ως πρακτορείο στημένων στοιχημάτων την άπιαστη ελπίδα. Ουσιαστικά μας μεταχειρίζονται ως πειραματόζωα διδαγμένοι μεταξύ των πολλών άλλων και από τη χρηματιστηριακή πτώση του 1999, τότε που οι εγκλωβισμένοι μάταια περίμεναν (κι ακόμη μερικοί περιμένουν) την ανάκαμψη, να ξανανεβεί ο δείκτης. Μην ακούτε τη λένε στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τους. Μόνο την ώρα λένε αλήθεια. Κανένας από το αποσαρθρωμένο και απολύτως ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, όπως περίτρανα ανέδειξε η κρίση, με γονατισμένο μάλιστα το συνυπαίτιο δικομματισμό, δεν μπορεί να δώσει πλέον αποτελεσματική λύση, είτε με εκλογές, είτε με άλλους τρόπους, μπρος στην τραγική διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, στην καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου, το νέο μεταναστευτικό κύμα, την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του ελληνικού λαού, που έχει ήδη συντελεστεί. Δεν κρίνουμε τις προθέσεις τους, όχι μόνο γιατί όπως λέει το γνωμικό η κόλαση είναι στρωμένη από καλές προθέσεις απλά λέμε ότι δεν μπορούν ή δεν θα τους επιτρέψουν ποτέ, να επανέλθουμε ούτε κατά προσέγγιση, στα οικονομικά επίπεδα του χθες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Αμερικανοί που διοικούν και λυμαίνονται τη χώρα με όρους όλο και μεγαλύτερης ανοιχτής κατοχής, δεν πρόκειται ούτε να αναδιπλωθούν, ούτε να επιτρέψουν ποτέ όχι την επιστροφή μας στην Ιθάκη ή να ξαναδούμε έστω από μακριά να διαγράφονται στον ορίζοντα τα βουνά της Ιθάκης ή πίσω από τον ορίζοντα τους καπνούς της Ιθάκης, αλλά στην ανάγκη δεν θα διστάσουν να βουλιάξουν και το ταχύπλοο σκάφος του γυρισμού και τη σχεδία του Οδυσσέα και την ίδια την Ιθάκη.
Ανεξάρτητα λοιπόν σε τι σκοπεύουν και το τι τελικά θα καταφέρουν να πράξουν οι επίδοξοι σωτήρες και μεσσίες του, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ταυτίζει τη μοίρα του, την ύπαρξη του με την καλή ή την κακή τύχη κομμάτων τους. Ο ίδιος ο λαός οφείλει να αγωνιστεί και να διασωθεί, να γίνει σωτήρας και μεσσίας του εαυτού του, αφού το χρεόγραφο που αναγνωρίζει ως γνήσιο, το μοναδικό ηθικό και όχι οικονομικό χρέος που έχει όπως λέει κι ο ποιητής είναι με τα ίδια του τα χέρια να σηκωθεί.
Ας δημιουργήσει λοιπόν ο λαός γενικά, αλλά και της πόλης ειδικά το δικό του πραγματικό και όχι πλασματικό, πρωτογενές πλεόνασμα αυτοδιοίκησης αρχικά και αυτοκυβέρνησης προοπτικά, οργανωμένος σε πάνδημη, παλλαϊκή συνέλευση με πλήρεις εξουσίες. Αναδιοργανώνοντας το δήμο μας βάσει των αρχών της Άμεσης Δημοκρατίας, θεμελιώνουμε κι εμείς στο τόπο μας ένα καθεστώς λαϊκής κυριαρχίας εντελώς ανέλεγκτο από τους εθνικούς και υπερεθνικούς μηχανισμούς εξουσίας. Ουσιαστικά παίρνουμε τις ζωές και τις τύχες μας στα χέρια μας, εγκαθιδρύοντας de facto την πραγματική και όχι ονομαστική, λαϊκή εξουσία.
Πως θα μεταβιβαστεί όλη η εξουσία στους πολίτες…
Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει η να προκαταλάβει τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας ενός αυτοδημιούργητου παλλαϊκού οργάνου εξουσίας και αυτονομίας. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλης μας παίρνοντας όλες τις αποφάσεις θα καθορίσουν την εξέλιξη του, την οριστική του ή τη μεταβατική μορφή του. Ορισμένες στοιχειώδεις αρχές πάνω στις οποίες θα θεμελιωθεί μπορούμε όμως από τώρα να τις προσδιορίσουμε και κάποιες κατευθύνσεις που θα κινηθεί, να τις πιθανολογήσουμε:
Για να περάσει όλη η εξουσία στα χέρια των πολιτών, για να αναγεννηθεί ή πόλη μας Άμεσα και Δημοκρατικά, θα πρέπει να λυθούν δύο μεγάλα ζητήματα:
α) της άμεσης επικοινωνίας όλων των πολιτών, που σε παλαιότερες εποχές λυνόταν -και σε ένα βαθμό θα λύνεται και σήμερα- με τη συνάθροιση τους στη πάνδημη, στην παλλαϊκή συνέλευση της πόλης ή την εκκλησία του Δήμου.
β) της πλήρους ενημέρωσης του κάθε πολίτη για όλα τα προβλήματα της πόλης, αλλά και τις δυνατότητες επίλυσης τους, γιατί μόνο ο πλήρως ενημερωμένος πολίτης μπορεί να ασκεί τα κυριαρχικά και διοικητικά του καθήκοντα.
Για να υπερπηδούν αυτά τα εμπόδια, η πόλη θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε κοινωνία της επικοινωνίας ενθαρρύνοντας πρώτιστα την άμεση, την προσωπική επαφή των πολιτών στα κέντρα εξουσίας λήψης των αποφάσεων, αλλά και αξιοποιώντας ενισχυτικά το Διαδίκτυο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και την τηλεφωνία όπου και όποτε η προσωπική επαφή δεν θα είναι εφικτή. Ολόκληρη η πόλη θα αποτελέσει έτσι ένα πρωτοποριακό πεδίο σύνθεσης και εφαρμογής όλων των σύγχρονων επικοινωνιακών τεχνολογιών, που θα συνενώνουν αντί να απομακρύνουν τους ανθρώπους -όπως συμβαίνει μέχρι τώρα-, ένα κόμβο στην υπηρεσία της Άμεσης Δημοκρατίας, όπου θα διασταυρώνονται όλες οι μορφές επικοινωνίας.
Κατά βάση η δημοκρατική μας πόλη θα πρέπει να μεταβληθεί σε μια ψηφιακή πόλη οργανωμένη σε ευρυζωνικά δίκτυα υπολογιστών, συντονισμένη και με άλλα μέσα παροχής ψηφιακών υπηρεσιών.
Επίκεντρο της όλης δικτύωσης θα είναι μια τράπεζα δεδομένων που θα περιλαμβάνει κάθε στοιχείο αναφορικά με τις δομές και τις λειτουργίες της πόλης, (οικονομικά του Δήμου, δημοτικά έργα) κ. ά. σε γλώσσα απλή και ανεπιτήδευτη μορφή. Μια νέα υπηρεσία πληροφόρησης θα απασχολείται αποκλειστικά, θα επεξεργάζεται και θα εκλαϊκεύει συνεχώς όλες τις δημοτικές δραστηριότητες. Η δικτύωση μας στην ψηφιακή πόλη θα μας βοηθήσει όχι μόνο να είμαστε διαρκώς ενήμεροι, αλλά να ελέγχουμε αποτελεσματικά, να γνωμοδοτούμε και να παρεμβαίνουμε, για να βελτιώσουμε ή και να ανατρέψουμε.
Δημοκρατική πόλη είναι άλλωστε μόνο η διαφανής πόλη και αυτεξούσιος πολίτης είναι μόνο ο ενημερωμένος πολίτης, που συμμετέχει στα κοινά και ασκεί τα διοικητικά του καθήκοντα στο άπλετο φως της απόλυτης διαφάνειας.
Ευθύνη επίσης για την εύρυθμη λειτουργία των διαφόρων υπηρεσιών και για την ενημέρωση των πολιτών, θα έχουν ειδικοί επόπτες ή εποπτικές επιτροπές πολιτών, αιρετές κι ανακλητές, που θα τοποθετούνται κυκλικά μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, χωρίς επαναλαμβανόμενη θητεία τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον.
Οι εργοληπτικοί διαγωνισμοί για παράδειγμα που θα αφορούν στην ανάληψη ενός δημόσιου έργου, θα γίνονται ενώπιον όλων των πολιτών, και οι πολίτες με γενική ψηφοφορία θα επιλέγουν την καλύτερη πρόταση. Τα κριτήρια επιλογής δεν θα είναι φυσικά μόνο ποσοτικά (οικονομικά), αλλά και ποιοτικά (στατικά, λειτουργικά, αισθητικά) κτλ. Οι πολίτες επομένως θα εγκρίνουν με την ψήφο τους ιδέες, προτάσεις και αρχιτεκτονικά σχεδία σα να επρόκειτο για το ίδιο το σπίτι τους. Παράλληλα οι πολίτες θα μπορούν να παρακολουθούν την εκτέλεση ενός δημόσιου έργου και στο τέλος ο ανάδοχος θα πρέπει να λογοδοτήσει ενώπιον τους για την τήρηση των δεσμεύσεων του αναφορικά με τις τεχνικές προδιαγραφές ή τα χρονοδιαγράμματα.
Η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση του Δήμου θα αποφασίζει εκδίδοντας ψηφίσματα. Το όνομα κάθε πολίτη που θα προτείνει ένα σχέδιο ψηφίσματος, εφόσον γίνει αποδεκτό θα αναρτάται δημόσια και μόνιμα στην «ψηφιακή πόλη» μαζί με το ψήφισμα. Αν το ψήφισμα αφορά σε δημόσιο έργο θα αναρτάται επίσης και στο χώρο κατασκευής του. Με τον τρόπο αυτό η πόλη θα τιμά εσαεί τον συγκεκριμένο πολίτη που κατάθεσε την πρόταση, αναδεικνύοντας και υπενθυμίζοντας παράλληλα τη δυνατότητα του κάθε πολίτη - πολιτικού να ωθεί τα κοινά της πόλης προς τη μια κατεύθυνση ή την άλλη. Με την αναφορά στο όνομα του δεν ενθαρρύνεται μόνο η ατομική πρωτοβουλία, αλλά υπογραμμίζεται και η ατομική ευθύνη. Αν στην πορεία των πραγμάτων ο εν λόγω πολίτης αποδεικνυόταν ότι κατάφερε να παραπλανήσει τους συμπολίτες του για αντιδημοτικούς ή ιδιοτελείς σκοπούς, τότε ο πολίτης δεν θα μπορούσε να καλυφθεί πίσω από τη συλλογική απόφαση, ώστε να μην του καταλογιστούν και προσωπικές ευθύνες…
Για όλη αυτή την τεχνολογική υποδομή της πόλης των πολιτών, της πόλης που θα διοικείται απευθείας από τους πολίτες της, εγγυητής και κινητήριος μοχλός πρέπει να είναι μια πρωτοποριακή δημοτική αρχή, που θα εκλεγεί όχι μόνο για να εφαρμόσει το αντιμνημονιακό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα της προς όφελος του λαού, αλλά και για να μεταβιβάσει όλες τις εξουσίες της στο λαό, να υποστηρίξει και να χορηγήσει το δημοκρατικό εγχείρημα. Αυτό θα ήταν το ιδανικό σενάριο, ώστε να μη χρειαστεί οι πολίτες να οικοδομήσουν ερήμην και κόντρα στη δημοτική εξουσία τους θεσμούς της Άμεσης Δημοκρατίας, με μια ειρηνική δημοκρατική επανάσταση. Η παλιά δημοτική θα παραμείνει βεβαίως τυπικά στην εξουσία, σε όλη την περίοδο της δημοκρατικής μετάβασης, αποτελώντας τον στυλοβάτη του δημοκρατικού εγχειρήματος και τη νομική του ασπίδα.
Η παροχή δωρεάν ίντερνετ σε όλους τους πολίτες και η εγκατάσταση Ηλεκτρονικών Υπολογιστών με αδιάβλητα κριτήρια και εύστοχες κινήσεις για να χρησιμοποιηθεί από άτομα και ομάδες, ώστε να μη μείνει ούτε ένας πολίτης χωρίς τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό, που θα του επιτρέπει να ασκήσει με περίσσια άνεση τα δημοκρατικά του καθήκοντα, θα πρέπει κατά προτεραιότητα να χορηγηθεί από μια πρωτοποριακή δημοτική αρχή. Για τους πολίτες που δεν θα έχουν τη δυνατότητα για αντικειμενικούς λόγους (ηλικία) κτλ. να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις της πάνδημης συνέλευσης του λαού της πόλης δια ζώσης ή μέσω διαδικτύου, η δημοτική αρχή ή και το παλλαϊκό σχήμα που θα την διαδεχτεί θα πρέπει να μεριμνήσει για την δημιουργία τοπικής εμβέλειας ραδιοφωνικού ή και τηλεοπτικού σταθμού, που θα αποτελεί βήμα του λαού, αλλά παράλληλα θα ενημερώνει και θα υπηρετεί και εκπαιδευτικά την πόλη και τη δημοκρατία. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να ενισχυθεί επίσης και ο έντυπος τοπικός τύπος.
Αξιοποιώντας τα συγκριτικά και ασύγκριτα αυτά πλεονεκτήματα από το σπίτι του, το χώρο δουλειάς, τον τόπο ψυχαγωγίας, διακοπών, τον ταξιδιωτικό ή το μεταναστευτικό του προορισμό, αλλά και κατά τη διαδρομή του προς αυτόν, ο κάθε πολίτης θα μπορεί να έχει άμεση και ολοκληρωμένη παρέμβαση σε όλες τις δομές και τις λειτουργίες της δημοκρατικά οργανωμένης μας πόλης, ανά πάσα στιγμή σαν να ήταν παρών και ενεργός.
Με την «ψηφιακή πόλη» η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση ή η εκκλησία του Δήμου, πέρα από τον ανοιχτό ή τον κλειστό χώρο συναθροίσεων που θα επιλεγεί, θα μπορεί να διεξάγεται σε όλη την πόλη σπίτι με σπίτι, γραφείο με γραφείο, δωμάτιο με δωμάτιο. Ολόκληρη η πόλη μπορεί έτσι να αποτελέσει ένα αμφιθέατρο πανδημοκρατικού συνεδρίου ή μιας εκκλησίας του Δήμου, με θεωρεία που μπορεί να βρίσκονται και πέραν των ορίων της. Το βήμα της πάνδημης, παλλαϊκής συνέλευσης ή της εκκλησίας του Δήμου θα καθορίζεται από τη βαρύτατα του λόγου του πολίτη, άσχετα αν αυτός εκφωνείται στο τόπο συναθροίσεων, από το χώρο της δουλειάς ή του σπιτιού του, από μια φοιτητική εστία στην επαρχία ή από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην αλλοδαπή. Η ψηφιακή πόλη μας εξασφαλίζει επίσης την δυνατότητα να ψηφίζουμε από οπουδήποτε για οτιδήποτε, με ψηφοφορίες που στην ουσία θα αποτελούν τοπικά δημοψηφίσματα επί παντός επιστητού. Ο κάθε πολίτης θα μπορεί να παρεμβαίνει, να ελέγχει, να ψηφίζει ή και να ψηφίζεται συνεχώς, να ανακαλεί τους εκτελεστικούς του αντιπροσώπους που δεν ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους ή που θα κρίνονται ανεπαρκείς για τη συγκεκριμένη θέση, και να τους αντικαθιστά με άλλους, δηλαδή αυτός ο ίδιος ουσιαστικά και τυπικά να δημαρχεύει και να διοικεί.
Άμεση Δημοκρατία λοιπόν σημαίνει συνεχή δημοψηφίσματα για όλα τα θέματα μεγάλα και μικρά, αλλά και συχνές τακτικές και έκτατες εκλογές αναφορικά με τα πρόσωπα που την υπηρετούν. Η Άμεση Δημοκρατία περισσότερο κι από το δικαίωμα του να εκλέγεις απεριόριστα είναι το δικαίωμα του να εκλέγεσαι, που μόνο αυτή μπορεί να στο εξασφαλίσει απρόσκοπτα.
Συντονίζοντας το βήμα μας στο τέμπο της πραγματικής δημοκρατίας, θα ποδοπατήσουμε, θα κονιορτοποιήσουμε και θα σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και στους πέντε ανέμους τη σκόνη της ολιγαρχικής αρχής που υποδυόμενη τη δημοκρατική και την αιρετή, μας θέλει να ψηφίζουμε …κάθε 4 χρόνια ένα ανεξέλεγκτο πρόσωπο ή μια ομάδα που θα εφαρμόσει ή δεν θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Ένα πρόσωπο που εκ προοιμίου θα συμπεριφέρεται αντιδημοτικά κι αντικοινωνικά αφού ανεξαρτήτως προθέσεων, θα ιδιοποιείται την εξουσία των συμπολιτών του, που θα συμπεριφέρεται στην πόλη ή ευρύτερα την κοινωνία σαν να κατέχει την κυριότητα της, σαν να είναι προσωπική του ιδιοκτησία, ώστε αν εξαναγκαστεί ή θελήσει, να την ξεπουλήσει ως χρεωκοπημένη εταιρεία –όπως απέδειξε ηλίου φαεινότερα η πρόσφατη εμπειρία των μνημονίων-, που θα μετέρχεται κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να κρατηθεί στην εξουσία.
Μεταφερόμενη και διαχεόμενη η δημοτική εξουσία σε όλη την πόλη και τους πολίτες, το παλαιό κέντρο εξουσίας, το δημαρχείο, παραμένει βεβαίως ως μηχανισμός, ως δομή υπηρεσιών αλλά όχι και ως κέντρο λήψη των αποφάσεων. Αν όλη η πόλη μπορεί να αποτελέσει χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία αμφιθέατρο πανδημοκρατικού συνεδρίου ή εκκλησίας του Δήμου, τότε το δημαρχείο ως κέντρο λήψης των αποφάσεων θα είναι όπου λαμβάνονται ή όπου προτείνονται τα σχέδια αποφάσεων, το δημαρχείο σπίτι σου ή το κοινό πλέον σπίτι όλων μας, το δημαρχείο πόλη μας. Αυτή είναι η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία της Άμεσης Δημοκρατίας, που στο πίσω μέρος του μυαλού της έχει και την εξής δεύτερη σκέψη η κρυφή επιθυμία. Οι προηγμένες πόλεις διαμορφώνονται ώστε να προσφέρουν από τις μικρές ηλικίες στους πολίτες ως αυθόρμητη μύηση και αυτονόητη γνώση, τις έννοιες της οργάνωσης, της ευταξίας, της ισορροπίας, του συστήματος, της δημιουργικής φαντασίας, της υψηλής αισθητικής, της αρμονίας, του μέτρου κτλ. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Πλάτων όταν έλεγε ότι μια πόλη διδάσκει ακόμη και με τους τοίχους της. Όλα αυτά χάθηκαν από το λεκανοπέδιο της Αθήνας, με καταστροφικές συνέπειες στη συλλογική συνείδηση και το υποσυνείδητο κυρίως με την καραμανλική τσιμεντοποίηση της δεκαετίας του ‘60, την άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, την υποβάθμιση του οικιστικού περιβάλλοντος, το χάος που επικράτησε έκτοτε. Η Άμεση Δημοκρατία αποκαθιστά σε ένα βαθμό κι από ένα διαφορετικό δρόμο, τις χαμένες εδώ και δεκαετίες και από την πόλη μας έννοιες της οργάνωσης, του συστήματος, της αρμονίας, του μέτρου κτλ. που είναι απαραίτητες στους πολίτες, ιδιαίτερα σ’ αυτή την επιβαρυμένη ψυχολογικά περίοδο της κρίσης που διανύουμε.
Υλοποιώντας το πρόγραμμα της δημοκρατικής «ψηφιακής πόλης», αναβιώνουμε ψηφιακά την Αγορά (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου), ως διοικητικό, φιλοσοφικό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο, που κατά την πορεία της εφαρμογής ελπίζουμε να εξελιχθεί και σε οικονομικό κέντρο της πόλης.
Με τη ψηφιακή πόλη καταρρίπτουμε έτσι τους περιορισμούς του χώρου, μαζί με τον ολιγαρχικό μύθο, άλλοθι όλων των ιδιοτελών και των απλήστων , των αρχομανών αχρείων, ότι στις πολυάνθρωπες κοινωνίες οι πολίτες, ως σύνολο, δεν διαθέτουν την αντικειμενική δυνατότητα να διοικήσουν την πόλη τους.
Για να λειτουργήσει η Άμεση Δημοκρατία θα πρέπει να βασιστεί επίσης σε δύο βασικούς θεσμούς, που οι υποδιαιρέσεις τους δεν θα μας απασχολήσουν στην προκειμένη στιγμή.
α) στην πάνδημη, στην παλλαϊκή συνέλευση ή το συνέδριο των πολιτών με πλήρεις εξουσίες ή στην σύγκλητο του Δήμου ή στην εκκλησία του Δήμου όπως ονομαζόταν άλλοτε. Οι πολίτες του δήμου μας θα συνέρχονται σε πάνδημη συνέλευση 4 φορές το χρόνο (δηλαδή ανά τρείς μήνες) ή 6 (δηλαδή ανά δύο μήνες), ανάλογα με το πώς θα αποφασίσουν οι ίδιοι. Σε εξαιρετικές περιστάσεις η πάνδημη, παλλαϊκή συνέλευση ή η εκκλησία του Δήμου θα μπορεί να συνεδριάσει και έκτακτα.
β) στη θεσμοθέτηση πολυπρόσωπης και εναλλασσόμενης ηγεσίας της πόλης από δημάρχους ή βουλευτές.
Με τη δημοκρατική αυτή μεταρρύθμιση διατηρείτε μεν το σημερινό δημαρχείο, αλλά ως κέντρο άσκησης αποκλειστικά εκτελεστικής εξουσίας. Οι δήμαρχοι θα ασκούν δημαρχία για θητεία δύο έως τριών μηνών και θα αντικαθίστανται από μια νέα και διαφορετική σειρά δημάρχων. Σε κάθε δηλαδή τακτική συνεδρίαση της πάνδημης, παλλαϊκής συνέλευσης θα εκλέγονται νέοι δήμαρχοι –που σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι οι προηγούμενοι- για θητεία που θα καλύπτει το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα δύο τακτικών συνεδριάσεων. Το δημαρχείο θα μπορούσε επίσης να αντικατασταθεί με τοπικό βουλευτήριο, που θα απαρτίζεται από εναλλασσόμενους βουλευτές, ως ανώτατο αξίωμα στην πόλη.
Εάν υιοθετήσουμε το θεσμό των εναλλασσόμενων βουλευτών τότε στο αξίωμα του δημάρχου η εκλογή θα είναι μονοπρόσωπη και θα γίνεται με κλήρωση για ετήσια θητεία. Το αξίωμα του δημάρχου θα διατηρηθεί για διαπαιδαγωγικούς λόγους ώστε να υπενθυμίζει την ιστορική συνέχεια της πόλης και του θεσμού γενικά, αλλά και το ολιγαρχικό παρελθόν της ειδικά. Τα καθήκοντα του Δημάρχου ως εκπροσώπου της πόλης θα είναι πλέον τυπικά ΄(εφαρμογή πρωτοκόλλου) και τελετουργικά (καταθέσεις στεφάνων, παρεύρεση σε δοξολογίες, ψυχαγωγικές ή αθλητικές εκδηλώσεις, κοπές πιτών, κορδελών) κ. ά.
Το δημαρχιακό ή το βουλευτικό αξίωμα δεν θα είναι μονοπρόσωπο αλλά πολυπρόσωπο. Η πολυπροσωπία εκτός από δημοκρατική, ανταποκρίνεται πλήρως στο μεγάλο όγκο δουλειάς που θα καλεστούν ως εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές να διεκπεραιώσουν στη βραχεία σχετικά θητείας τους. Παράλληλα θα αποτελεί μία ακόμη επιπλέον ασφαλιστική δικλείδα, ένα εσωτερικό σύστημα αυτοελέγχου από τη διαφθορά της εξουσίας και τις «σειρήνες» της αρχομανίας. Τον τελικό αριθμό τους θα τον ορίσει η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση των πολιτών, αλλά πιθανόν οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές να είναι όσοι και οι σημερινοί δημοτικοί σύμβουλοι. Εάν επιλεγεί αυτός ο αριθμός κατά κάποιο τρόπο θα σημαίνει ότι οι ρόλοι του σημερινού δημάρχου και του δημοτικού συμβούλου αφομοιώνονται, ταυτίζονται. Οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές θα συνεδριάζουν και θα λειτουργούν παρόμοια με το παλαιό δημοτικό συμβούλιο, αλλά σε καθημερινή βάση.
Η εκλογή των εναλλασσόμενων δημάρχων ή βουλευτών θα γίνεται κατ’ επιλογή είτε με ψηφοφορία είτε και με κλήρωση. Η ψηφοφορία θα αποτελεί κι ένα είδος δοκιμασίας τους, ώστε να ξέρουμε ποιους εκλέγουμε. Η κλήρωση είναι ένα απολύτως δημοκρατικό μέσο εκλογής, το δημοκρατικότερο μάλιστα, αφού σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης θα είναι σε θέση να διοικήσει την πόλη του. Σε ωριμότερες δημοκρατικά συνθήκες ο τρόπος εκλογής θα τείνει από την ψηφοφορία προς την κλήρωση. Η πολυπροσωπία εκτός από δημοκρατική είναι και προπαντός εκπαιδευτική. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα, αφού όλοι οι πολίτες της πόλης μας σε κάποιες περιόδους της ζωής τους θα γίνουν δήμαρχοι ή βουλευτές της, σπουδάζοντας ταυτόχρονα την κυβερνητική τέχνη και την υψηλοφροσύνη της πραγματικής πολιτικής, της δημοκρατικής πολιτικής, αναδεικνυόμενοι σε πολιτικούς - πολίτες, δηλαδή σε ολοκληρωμένους πολίτες. Παράλληλα όπως ήδη είπαμε αποδεικνύουμε στην πράξη ότι στην αληθινή Δημοκρατία δεν υπάρχει μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά απρόσκοπτα και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι.
Οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές θα κατέχουν τα σημαντικότερα αξιώματα που θα προσφέρει η πόλη και θα ασκούν αποκλειστικά εκτελεστική εξουσία, εκφράζοντας και υλοποιώντας τη συλλογική βούληση και θέληση της πάνδημης, παλλαϊκής συνέλευσης του λαού ή της εκκλησίας του Δήμου. Το δημοτικό πρόγραμμα δηλαδή των εναλλασσόμενων δημάρχων ή βουλευτών, θα είναι οι συλλογικές αποφάσεις της πόλης τους και τίποτα πέραν αυτών. Η δημιουργική εφαρμογή των συλλογικών αποφάσεων δεν θα είναι όμως μια παθητική διαδικασία, αλλά ενεργητική αφού θα αποτελούν την αιχμή του δόρατος της δημοκρατίας. Θα πραγματώνουν και θα εποπτεύουν (ελέγχουν), την εφαρμογή των συλλογικών αποφάσεων ή των ψηφισμάτων, θα εισηγούνται τροποποιήσεις τους και ανατροπές αποφάσεων, θα καταθέτουν νέες προτάσεις, θα διορθώνουν επί τόπου τυχόν σφάλματα εφαρμογής κ. ά. Στα καθήκοντα τους θα είναι οι επαφές και οι συνεργασίες με τις άλλες δημόσιες αρχές ή ιδιωτικούς φορείς εκτός πόλης. Οι συναντήσεις ή οι διαπραγματεύσεις θα αποτελούν διαδικασίες δημόσιες, ανοιχτές και διάφανες. Οι μυστικές συναντήσεις, οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι πλάγιοι μισοφωτισμένοι δρόμοι, τα στεγανά, της νύκτας τα καμώματα, θα πρέπει να είναι πρακτικά αδύνατες και θεωρητικά αδιανόητες στην πραγματική δημοκρατία. Οι σοβαρότερες από τις συναντήσεις αυτές ή οι διαπραγματεύσεις θα γίνονται μπροστά στην πάνδημη, παλλαϊκή συνέλευση η την εκκλησία του Δήμου, που θα παρεμβαίνει στις συζητήσεις και θα εγκρίνει με ψηφοφορία τις τελικές αποφάσεις, κατά το πρότυπο της ανοικτής και δημόσιας διπλωματίας που ασκούνταν στην πόλη κράτος της Αθήνας.
Η συνεχής διαβούλευση με τους πολίτες και τους φορείς τους, η ενημέρωση των πολιτών γενικά και η ψηφιακή πόλη ειδικά θα αποτελούν αρμοδιότητα των εναλλασσόμενων δημάρχων ή βουλευτών. Στα καθήκοντα τους επίσης θα είναι η προετοιμασία των συνεδριάσεων της πάνδημης, παλλαϊκής συνέλευσης των πολιτών ή της εκκλησίας του Δήμου, ενώ θα αποτελούν και το προεδρείο της κατά τις εργασίες της.
Οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές θα σχηματίζουν επίσης τη λίστα των ρητόρων, αγορητών, ομιλητών στις συνεδριάσεις της πάνδημης παλλαϊκής συνέλευσης. Είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν με την πρόταση που επιθυμεί να καταθέσει ένας πολίτης ή την ιδέα που θέλει να κοινοποιήσει, είναι υποχρεωμένοι όχι μόνο να τον συμπεριλάβουν στη λίστα των ρητόρων, αλλά και να του παράσχουν κάθε διευκόλυνση και τεχνική βοήθεια, όλη την απαραίτητη γραμματειακή και τεχνοκρατική υποστήριξη, ώστε η πρόταση ή η ιδέα να εμφανιστεί μπροστά στο λαό ολοκληρωμένη, πλήρως τεκμηριωμένη. Η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση θα μπορούσε επίσης να εξετάσει ένα ενδεχόμενο ανάρτησης των προς συζήτηση προτάσεων στην ψηφιακή πόλη, ώστε όλοι οι πολίτες να συμμετέχουν στην προεπιλογή των ομιλητών και των προτάσεων που θα συζητηθούν. Ο πολίτης θα έχει επίσης το δικαίωμα να προτείνει ρήτορα που θα αναπτύξει αντί αυτού την πρόταση του, αν ο ίδιος αισθάνεται ότι υπολείπεται σε ρητορική δεινότητα. Ουσιαστικά δηλαδή οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές θα αποτελούν μια δεύτερη δεξαμενή σκέψης (Think tank) της δημοκρατίας, δίπλα στη μεγάλη δεξαμενή σκέψης, την πάνδημη, παλλαϊκή συνέλευση ή την εκκλησία του Δήμου, με την οποία θα συνενώνονται ως συγκοινωνούντα ως δοχεία.
Αν κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους ένας εναλλασσόμενος δήμαρχος ή βουλευτής δεν ανταποκρίνεται για οποιοδήποτε λόγο στα καθήκοντα του τότε θα μπορεί να αποβληθεί είτε με απόφαση των συναδέλφων του, είτε να ανακληθεί μετά από πρόταση ενός πολίτη. Στο τέλος της θητείας τους οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές θα πρέπει να λογοδοτήσουν στην πάνδημη, στην παλλαϊκή συνέλευση του λαού, για το έργο που τους ανατέθηκε και επιτελέστηκε.
Τις τυχόν υλικές ή ηθικές απολαβές που θα απολαύσουν οι εναλλασσόμενοι δήμαρχοι ή βουλευτές για το μεγάλο και μεγαλειώδες έργο που θα επιτελέσουν, θα τις καθορίσει η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση του λαού.
Κατά τη γνώμη μας ο θεσμός της πολυπρόσωπης και εναλλασσόμενης ηγεσίας της πόλης, θα πρέπει να είναι βουλευτικός (βουλευτής, βουλευτήριο).
Δείχνουμε ότι με τη συλλογική εξουσία δεν αλλάζουμε απλώς σελίδα, αλλά και βιβλίο κι ακόμη περισσότερο ότι περνάμε σε μια άλλη σχολή σκέψης. Υπενθυμίζουμε χωρίς ίχνος προγονοπληξίας και στείρο μιμητισμό αλλοτινών εποχών, αλλά μόνο ως πηγή έμπνευσης και σπέρμα γονιμοποιό τις ιστορικές καταβολές της Άμεσης Δημοκρατίας από την Αθηναίων πολιτεία και τη βουλή των πεντακοσίων. Καταρρίπτουμε το μύθο ότι η αστική δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από την διαμετρικά αντίθετη της αθηναϊκή δημοκρατία. Αποκαλύπτουμε τον από τη φύση του βαθιά αντιδραστικό, αντιλαϊκό, αντικοινωνικό και εντέλει αντιδημοκρατικό χαραχτήρα του αστικού κοινοβουλίου ως κέντρου λήψης αποφάσεων ερήμην και εναντίον του λαού. Αφαιρούμε τέλος τη δυνατότητα από αυτή την αστική πολιτική συμπαιγνία να εμφανίζεται μέσα κι έξω από τη χώρα, ότι προασπίζεται το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία, σε όποια μέσα κι αν καταφύγει, προκειμένου να μας αντιμετωπίσει.
Με την ψηφιακή πόλη, την τεχνολογία της δημοκρατίας, δίνεται όμως μια ακόμη μεγαλειώδης ευκαιρία στην πόλη και στη δημοκρατία. Πιθανότατα στο εγγύς μέλλον να χρειαζόμαστε όλο και λιγότερο τις υπηρεσίες ενός συλλογικού οργάνου όπως είναι η πολυπρόσωπη και εναλλασσόμενη ηγεσία των δημάρχων ή βουλευτών, αφού την εξουσία στην πόλη θα μπορούν να την ασκούν απευθείας όλοι οι πολίτες – πολιτικοί της, από όπου κι βρίσκονται, αφού ολόκληρη θα αποτελεί μια πάνδημη δημοκρατική συνέλευση του λαού, μια δημοκρατική Αγορά. Χάρη στη τεχνολογία της δημοκρατίας, δίνουμε έτσι ένα ευρύτερο περιεχόμενο στο κλασσικό ορισμό της Δημοκρατίας όπως διατυπώθηκε από τον Περικλή στον Επιτάφιο, αφού Δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα που διοικούν οι περισσότεροι, αλλά όλοι.
Δεν αντλούμε δύναμη από το λαό, είμαστε ο ίδιος ο λαός
«Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς» … γλυκολαλεί, αναφερόμενος στο λαό, ο επαναστάτης ποιητής Κώστας Βάρναλης. Από πολύ παλιά λοιπόν ακουγόντουσαν επαναστατικές θεωρίες και ιστορίες -που μεταξύ μας φάνταζαν και λίγο υπερβολικές-, για τον «κοιμώμενο» γίγαντα λαό, που αν ξυπνούσε ένα πρωί, αν ξαφνικά αντιλαμβανότανε το μέγεθος της απροσμέτρητης δύναμης του, δεν θα του χρειαζόταν ούτε μοχλός, ούτε καν τόπος να σταθεί, για να κινήσει τη γη… Υπήρχαν βεβαίως και κάποιοι που αναγόρευαν τον απρόβλεπτο λαό σε φυσική εκδικητική μανία, που θα ξεσπούσε τυφλά, ερχόμενος και παρερχόμενος ως θεομηνία…
Σε κάθε περίπτωση η άμεση δημοκρατία είναι εναλλακτικός δρόμος και τρόπος, το ιδανικό μέτρο για να αποκτήσει ή αποκαταστήσει ο λαός πλήρη αυτογνωσία των αστείρευτων δυνάμεων που διαθέτει, το συνειδητό έλεγχο και την απρόσκοπτη χρήση τους, σε όλο το εύρος και την ποικιλία των εντάσεων και των εκφράσεων τους. Άμεση Δημοκρατία λοιπόν είναι να ξυπνήσουμε μέσα στα όνειρα μας, να ξυπνήσουν και τα όνειρα μας, να ζωντανέψουν τα μεγάλα όνειρα μας, να ξυπνήσουμε μονομιάς μαζί με τα όνειρα μας…
Εδραιώνοντας θεσμούς Άμεσης Δημοκρατίας στην πόλη μας μπορούμε να εμπνεύσουμε αγωνιστικά στους συμπολίτες μας, να εγκαταλείψουν τη μάχη οπισθοφυλακών και την απελπισμένη άμυνα και να περάσουν σε γενική αντεπίθεση αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα και για τα μικρά και για τα μεγάλα, προκαλώντας σύγχυση και αναταραχή στους σχηματισμούς, τις τάξεις και τις ιεραρχίες των αντιπάλων μας.
Καλούμαστε δηλαδή να δημιουργήσουμε μοντέλο πραγματικής αυτοδιοίκησης αλλά και ένα μιμητικό πρότυπο που προβαλλόμενο επιδέξια σε πανελλαδική κλίμακα μπορεί να προκαλέσει ντόμινο, υιοθετούμενο κι αλλού, -ιδιαίτερα στις εκτεταμένες περιοχές που έχουν εκριζωθεί παντελώς οι δήμοι και βρίσκονται σε αναβρασμό από το γεγονός αυτό όπως π. χ. η Λέσβος - να συνταράξει και να ανακατευθύνει όλη την προεκλογική εκστρατεία, δίνοντας της νέο περιεχόμενο και συνθήματα, που θα δονήσουν σύγκορμη όλη τη δοκιμαζόμενη και χειμαζόμενη πατρίδα. Δυόμιση μόλις χρόνια από τα μεγάλα κινήματα των πλατειών σε Ισπανία, Ελλάδα αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν εκατομμύρια άνθρωποι ανακάλυπταν την πραγματική δημοκρατία, ως εναλλακτικό πολίτευμα στο ελεγχόμενο και σάπιο πολιτικό σύστημα των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών, αυτές τις πολυδιάστατες συνεταιρικές δικτατορίες που με μια θεατρική διανομή ρόλων υποδύονται τις αστικές δημοκρατίες, ήρθε η ώρα της δημοκρατίας του λαού, της Άμεσης Δημοκρατίας της Άμεσης Ελευθερίας…
Θέτοντας ως πολίτες μια τυπική προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές εκλογές, στην υπηρεσία και τους υψηλόφρονες σκοπούς της Άμεσης Δημοκρατίας, δεν την εκτροχιάζουμε, αλλά τη δρομολογούμε σε νέα γραμμή, τη μετατρέπουν σε κίνημα χειραφέτησης και επαναστατική διαδικασία, διαμορφώνοντας έτσι ένα οδυνηρά απροσδόκητο εκλογικό αποτέλεσμα για τον πολιτικό συνεταιρισμό που λεηλατεί και καταδυναστεύει τη χώρα. Παράλληλα προσυπογράφουμε το σημαντικότερο πολιτικό μήνυμα που μπορεί να σταλθεί στις δημοτικές εκλογές ή τις ταυτόχρονες ευρωεκλογές, με πολλαπλούς παραλήπτες εντός κι εκτός των συνόρων, ενημερώνοντας τους αλλά και εμπνέοντας τους με τη δύναμη του παραδείγματος.
Μέσα από το δυϊσμό των δύο ριζικά διαφορετικών εξουσιών που θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί, η υπέρβαση του προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση θα καταστεί αναπόφευκτη.
Πολλοί επικαλούμενοι μάλιστα την ιστορική εμπειρία λένε ότι μόνο σε επαναστατικές συνθήκες και μόνο σε μια νέα κοινωνία μπορεί να αναπτυχθούν κάποιες παραλλαγές της Άμεσης Δημοκρατίας. Η ιστορική εμπειρία που επικαλούνται (σοβιετική εξουσία) δείχνει και κάτι άλλο, ότι οι ιδιόμορφες αυτές παραλλαγές Άμεσης Δημοκρατίας, τα σοβιέτ, λόγω της ιεραρχικής τους αντιπροσωπευτικής δομής, μιας τεράστιας κλιμακωτής πυραμίδας εξουσίας που ποδηγετούσε τη λαϊκή βάση, αποφασίζοντας για λογαριασμό της (Πρόεδρος του προεδρείο του Ανώτατου σοβιέτ και πάει λέγοντας) – που στις ουσία τις αποφάσεις δεν τις έπαιρνε ούτε αυτή, λειτούργησαν μόνο για ένα μεσοδιάστημα ανάμεσα στην πρότερη και τη μεταγενέστερη κατάσταση. Αν η Άμεση Δημοκρατία τώρα μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε επαναστατικές συνθήκες και πάλι τα πράγματα είναι σχετικά. Μελετώντας όλα τα εγχειρήματα άμεσης δημοκρατίας από τον 5ο αιώνα π. Χ. έως τον 20ο αιώνα μ. Χ., σε συνθήκες δουλοκτητικές, αστικές ή σοσιαλιστικές θα δούμε την Άμεση Δημοκρατία ως θεσμό να ακολουθεί τη σύγκρουση, αλλά και να προηγείται, προκαλώντας τη σύγκρουση ή να επιβάλλεται και χωρίς καμία σύγκρουση (ένοπλη τουλάχιστον) ανάλογα με την ισχύ της, τη λαϊκή στήριξη της.
Τι είναι και τι δεν είναι Άμεση Δημοκρατία…
Η Άμεση Δημοκρατία είναι η κοινωνικοποίηση της εξουσίας, η αυτοδιαχείριση του μονοπωλίου της πολιτικής εξουσίας.
Η κοινωνικοποίηση της εξουσίας βασίζετε στις τρείς βασικές αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας: α) την Ισονομία, β) την Ισηγορία και γ) την Ισοκρατία, όλων ανεξαίρετα των πολιτών.
α) Η ισονομία δεν μόνο η ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο, αλλά και το δικαίωμα τους να νομοθετούν και να αναθεωρούν κάθε νόμο, να ασκούν παράλληλα μέσα από συλλογικά όργανα δικαστική εξουσία (δικαστήρια ενόρκων ή λαϊκά δικαστήρια).
β)Η ισηγορία δεν είναι μόνο το δικαίωμα του κάθε πολίτη να και να μιλά και να εκφράζεται ελεύθερα, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, αλλά η φωνή του να ακούγεται από αυτούς που απευθύνεται κι όταν πρέπει να εισακούγεται. Ο λόγος του πολίτη πρέπει να είναι ισοβαρής με αυτούς που απευθύνεται, και να επιβάλλεται η γνώμη του ή η γνώμη τους αρχικά μόνο με το διάλογο και την πειθώ και στη συνέχεια με τις ανάλογες δημοκρατικές διαδικασίες.
γ)Η ισοκρατία που σήμερα την αντιλαμβανόμαστε ως ευθέως ανάλογη της ισοπολιτείας, είναι ένας όρος που παρερμηνεύεται μονίμως ακόμη κι από τα λεξικά αφού δεν είναι μόνο η ισότητα των κοινωνικών ομάδων ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στην εξουσία ή την πολιτεία. Η ισοκρατία είναι προπάντων η ισότητα όλων των πολιτών αλλά και του καθένα τους ξεχωριστά στην άσκηση και στη διαχείριση της εξουσίας (αυτό ακριβώς μας αποκρύπτουν ακόμη και τα λεξικά), που σε επίπεδο δήμων σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις δημοτικού άρχοντα και σε επίπεδο χώρας ο κάθε πολίτης έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις ανωτάτου άρχοντα. Ολοφάνερα λοιπόν η ισοκρατία δεν είναι μόνο η σημαντικότερη από τις τρείς αρχές, αλλά η καρδιά, το μυαλό και η ψυχή της Άμεσης Δημοκρατίας.
Συμπερασματολογώντας θα λέγαμε ότι στην Άμεση Δημοκρατία η διάκριση των τριών εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), υφίσταται μεταξύ τους, αλλά αίρεται, η διάκριση και των τριών από το λαό.
Στην Άμεση δημοκρατία τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και οι ελευθερίες του κάθε πολίτη ξεχωριστά είναι απολύτως κατοχυρωμένα και σεβαστά, αφού εγγυητής τους είναι αυτός ο ίδιος, δηλαδή ο κάθε πολίτης ξεχωριστά. Κανένας δίκην ουράνιου ή επίγειου θεού δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να προσφέρει δικαιώματα και ελευθερίες στους ελεύθερους πολίτες, πολύ δε περισσότερο να αφαιρέσει.
Η Άμεση Δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από την απελευθέρωση όλων των πολιτών γενικά, αλλά από την απελευθέρωση του κάθε ένα τους ξεχωριστά. Δεν αυτοαναιρείται σε καμιά περίπτωση όταν επιλέγοντας ελεύθερα και δημοκρατικά και με κριτήρια αδιαφιλονίκητα αξιοκρατικά, η πάνδημη, η παλλαϊκή συνέλευση ή η εκκλησία του Δήμου ακολουθεί τη γνώμη ενός πολίτη - πολιτικού, για χρόνο βραχύ ή μακρό, όταν αυτός ενεργεί μέσα σε απόλυτη διαφάνεια και ελέγχεται δημοκρατικά συνεχώς. Αυτό συνέβη πολλές φορές και για πολύ μέσα στο ιστορικό της παρελθόν. Το εμείς είναι άθροισμα από εγώ, κι η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι η δικτατορία του εμείς πάνω στο εγώ, αλλά η βαθιά και πλήρης συμφιλίωση, η εναρμόνιση του εμείς με το εγώ. Τη δημοκρατικότατη άποψη του Αριστοτέλη ότι οι πολλοί, η ομάδα δηλαδή είναι πάντα ευφυέστερη του λίγων ή και του αρίστου ενός, η Άμεση Δημοκρατία την επιδοκιμάζει αλλά όχι δογματικά, αφού η άποψη, η γνώμη του ενός μπορεί να γίνει ερέθισμα που θα διαμορφώσει τη γνώμη των πολλών, να γίνει γνώμη των πολλών, αρκεί οι πολλοί αβίαστα και ελεύθερα να την έχουν αποδεχτεί. Η Λυδία λίθος με την οποία κρίνεται η Άμεση Δημοκρατία, είναι η δυνατότητα που προσφέρει στον κάθε πολίτη να αλλάξει ο ίδιος τη ζωή του, την πόλη του και την κοινωνία. Στο ειρωνικό ερώτημα που θέτονταν άλλοτε «εσύ βρε θα αλλάξεις τον κόσμο;», ο κάθε ο πολίτης να μπορεί να απαντήσει καταφατικά και να το εννοεί αντικειμενικά: «Ναι εγώ θα αλλάξω τη γνώμη του κόσμου, ναι εγώ θα αλλάξω τον κόσμο, κι αν χρειαστεί τίποτα δεν θα με εμποδίσει να το επαναλάβω».
Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι μονοκομματική με την παλιά συγκεντρωτική έννοια, δεν είναι ο πήλινος στρατός του πρώτου κινέζου αυτοκράτορα, καταδικασμένος να τον ακολουθεί τυφλά και κωφάλαλα μέσα στην αιωνιότητα. Είναι όχι μόνο πολυκομματική και πλουραλιστική αλλά ενθαρρύνει τη δημιουργία και νέων κομμάτων –ιδίως αν πρόκειται για κόμματα των μελών τους- και συλλογικοτήτων, την άνθιση νέων ιδεών, προσφέροντας τους ως γόνιμο έδαφος το κοινωνικό ακροατήριο, που τις βγάζει αμέσως από το περιθώριο. Ιστορικά άλλωστε από αυτό που «υπέφερε» αθεράπευτα η δημοκρατία ήταν η συνεχόμενη τάση της στο νεωτερισμό, η εμμονή της στην καινοτομία, σε κάθε τι πρωτοποριακό. Στην Άμεση Δημοκρατία ο μονοκομματισμός ή ο πολυκομματισμός , ο κάθε κομματικός συσχετισμός διαμορφώνεται αποκλειστικά από την ελεύθερη βούληση και θέληση των αυτεξούσιων πολιτών.
Η ταξική πάλη βεβαίως και θα συνεχίζεται, μόνο που η οικονομική ολιγαρχία καλείται να την διεξάγει έχοντας πλέον χάσει την πολιτική κυριαρχία, αφού θα έχει περάσει στο λαό και στα συνδικάτα όλη η πολιτική εξουσία. Εντελώς ελεύθερα ο λαός –κι εδώ είναι πλέον ο ρόλος της επαναστατικής πρωτοπορίας όταν θα απευθύνεται απρόσκοπτα και απερίσπαστα στην εργατική πλειοψηφία - μπορεί να μεταρρυθμίζει, να ανατρέπει ή και να εγκαθιδρύσει πλήρως το οικονομικό σύστημα που θα επιλέξει είτε πρόκειται για τον καπιταλισμό, είτε για το σοσιαλισμό. Μοναδικό λαϊκό κριτήριο θα είναι η βιωσιμότητα, η λειτουργικότητα και προπάντων η οικονομική ελευθερία, η συλλογική και η ατομική ευημερία, που το οικονομικό μοντέλο της επιλογής του, θα εξασφαλίζει στον πολίτη και την κοινωνία.
Η Άμεση Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει καμιά απολύτως αντιπροσωπευτική αρχή, η οποία θα λαμβάνει για λογαριασμό του λαού αποφάσεις, διότι όπως έχουμε ήδη πει αυτό είναι ολιγαρχία ή αυτό τη γεννάει. Στην Άμεση δημοκρατία κάθε αντιπροσωπευτικό όργανο, ατόφιο από ξένες προσμίξεις είναι αποκλειστικά εκτελεστικό.
Η διεξοδική και κριτική μελέτη της ιστορικής εφαρμογής της Άμεσης Δημοκρατίας, αυτό καταδεικνύει άλλωστε. Από τους πρωτεργάτες της Δημοκρατίας Σόλωνα και Κλεισθένη, από τον Θεμιστοκλή έως τον Περικλή και τον άγρια δολοφονημένο Ανδροκλή, μία ήταν η επιδίωξη των ολιγαρχικών, να επιβάλλουν είτε με παντοειδής συνομωσίες, είτε με στρατιωτικά κινήματα, είτε με σύντομους ή πολύχρονους πολέμους, αντιπροσωπευτικές αρχές στο δήμο της Αθήνας, που θα αποφασίζουν για λογαριασμό του. Αυτό κυρίως τους ενδιέφερε περισσότερο από κάθε τι άλλο, αφού η ακμή της Δημοκρατίας απειλούσε από τα θεμέλια τη δικής τους εξουσία. Οι αντιπροσωπευτικές αυτές αρχές θα μπορούσαν να είναι η εκλογή κοινοβουλίου παρόμοιου με αυτό που διαθέτουμε σήμερα ή μια ανοιχτή τυραννία. Αιώνια θα αντηχεί σαν πολεμική ιαχή η κραυγή εκείνου του ανώνυμου Αθηναίου οπλίτη που προκαλούσε τη σπαρτιατική φάλαγγα λίγες στιγμές πριν τη σφοδρή μετωπική αναμέτρηση: «Άθλιοι Λακεδαιμόνιοι που καταργείτε ισοκρατίες, για να επιβάλλετε τυραννίες». Με δέκα περίπου λέξεις ο Αθηναίος οπλίτης εμβαθύνει εξαιρετικά στα αίτια των τότε πολέμων μεταξύ των ελληνικών κρατών πόλεων, περιλαμβανομένου του πελοποννησιακού πολέμου, αλλά και στο νόημα της πραγματικής Δημοκρατίας. Κάθε αντιπροσωπευτική αρχή, αιρετή ή δικτατορική, που δίνει το δικαίωμα στους λίγους να αποφασίζουν για λογαριασμό των πολλών, καταλύει τη δημοκρατία (άρα συνιστά τυραννία), αφού καταστρατηγεί την ίδια της την ουσία και πεμπτουσία: την αρχή της ισοκρατίας, την ισότητα δηλαδή όλων των πολιτών στη διαχείριση και στην άσκηση της εξουσίας. Χωρίς ισοκρατία λοιπόν δεν υπάρχει δημοκρατία.
Αλλά και σε όλες τις προσπάθειες που έγιναν έκτοτε για να εφαρμοστούν κάποιες μορφές και παραλλαγές άμεσης δημοκρατίας στη νεώτερη ιστορία, είτε σε αστικές, είτε σε επαναστατικές – σοσιαλιστικές συνθήκες το κατασκευαστικό λάθος και η «αχίλλειος πτέρνα» του θεσμού υπήρξε πάντα η αντιπροσωπευτική, …ιεραρχική τους διάρθρωση, που είτε διαβρωνόταν είτε χρησιμοποιούταν ως μηχανισμός υποταγής και ποδηγέτησης της λαϊκής βούλησης. Αναφερόμαστε σε ορισμένες πόλεις της δυτικής Ευρώπης μετά το μεσαίωνα (στις οποίες έχει αναφερθεί ο Κορνήλιος Καστοριάδης), ή σε καθεστώτα του 19ου αιώνα που πρόλαβαν να αναπτύξουν μια εκπληκτική δημοκρατική δυναμική, στο βραχύτατο βίο τους (κομμούνα του Παρισιού), που παρέμεινε δυστυχώς μετέωρη μέσα στην ιστορία. Από τις πρώτες της μέρες η παρισινή κομούνα διενήργησε πολυκομματικές εκλογές και σχημάτισε κοινοβούλιο, προχώρησε στο τσάκισμα αστικού κρατικού μηχανισμού και στην αυτοδιοικούμενη μαζική οργάνωση των εργατών, ανομοιογενούς πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης από αστούς ριζοσπάστες (ιακωβίνους), μαρξιστές, αναρχικούς κ. ά., που δεν γνώριζε το χωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Παράλληλα μετέφερε διαρκώς εξουσίες σε διάφορες λαϊκές οργανώσεις, ενώ ως σχέδιο διοίκησης όλης της Γαλλίας, προσανατολιζόταν στην πλήρη αποκέντρωση της κεντρικής εξουσίας.
Ιδιαίτερα μνεία θα πρέπει να γίνει στα λαογέννητα γερμανικά συμβούλια των εργατών και των στρατιωτών της επανάστασης των Σπάρτακων ή σπαρτακιστών(1919) και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Επίσης στα ρωσικά σοβιέτ του 1905 και του 1917, που αν και αναπτύχθηκαν σε πανεθνική κλίμακα επιπροσθέτως με όλα τα δυσβάσταχτα βάρη από την αντιπροσωπευτική τους διάρθρωσης και παρά τις διακηρύξεις «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», δεν προσανατολίστηκαν ή δεν τόλμησαν ποτέ στην πράξη να πάρουν στα χέρια τους όλη την εξουσία.
Τι δεν είναι τώρα Άμεση Δημοκρατία. Η Άμεση Δημοκρατία δεν μπορεί να συνυπάρξει σε καμιά περίπτωση και με κανένα τρόπο πλάι σε οποιαδήποτε ολιγαρχική αρχή που θα λαμβάνει αυτή τις τελικές αποφάσεις. Δεν είναι επίσης μια λέσχη συζητήσεων ή ομαδικού διαλογισμού ή ψυχοθεραπείας στη σκιά και το περιθώριο της κεντρικής εξουσίας. Δεν είναι γέφυρα μεταξύ των κατόχων της εξουσίας πολιτικών και των κατεχόμενων πολιτών, όπως διατείνονται μερικοί όψιμοι «οπαδοί» της στα Παρίσια και τα Λονδίνα. Δεν είναι καν «συμμετοχή» γιατί όταν απλώς συμμετέχεις σε μια εξουσία που αποφασίζουν οι λιγοστοί, τότε δεν πρόκειται για συμμετοχή αλλά για συνενοχή. Δεν είναι η επιλογή ολιγαρχικών αντιπροσώπων ή θεσμών με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, γιατί έτσι η Άμεση Δημοκρατία, καθίσταται υπηρέτρια και θεραπαινίδα της ολιγαρχίας. Δεν είναι μόνο ένας μηχανισμός αυτοδιοίκησης, πλάι στο δήμαρχο, που θα χρηματοδοτείται από το φόρο περιουσίας που έχει επιβληθεί στο λαό, όπως ακούσαμε τελευταία από επίδοξο νέος πολιτικό αρχηγό. Ισχυρίζεται δηλαδή ο εν λόγω ότι για να λειτουργήσει η Άμεση Δημοκρατία θα πρέπει οι πολίτες που θα την ασκούν, να χαρατσώνουν τον εαυτό τους, να χάσουν τα σπίτια τους , τα αυγά και τα πασχάλια από τους φοροεισπράκτορες που εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα από τους βατράχους που έριξε σα βροχή ο Ιεχωβά στην έρημο, προκαλώντας πλημμύρες βατράχων, λίμνες και ποτάμια βατράχων.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των γελοιωδών και γλοιωδών αντιλήψεων, είναι η ματαιοπονία της ολιγαρχίας, ιδιαίτερα την τελευταία τριετία, να ανακόψει την ορμή της Άμεσης Δημοκρατίας σε Ευρώπη και Αμερική, να την εκτρέψει, να την ενσωματώσει, να την διαφθείρει ή να την απονευρώσει από τον επαναστατικό της πυρήνα, ως εναλλακτικό πολίτευμα και πολιτεία σε μια εκθεμελιωμένη αστική εξουσία.
Οι συνήθεις επιχειρηματολογίες εναντίον της Άμεσης Δημοκρατίας παραμένουν οι ίδιες και αναλλοίωτες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα:
Η μειοψηφία θα καταπιέζεται από την πλειοψηφία, όταν το πλέον μεταβλητό μέγεθος στην Άμεση Δημοκρατία είναι η πλειοψηφία ως εν δυνάμει μειοψηφία και αντίστροφα οι μειοψηφίες ως εν δυνάμει πλειοψηφία. Τι θα μπορούσε να αποτελέσει πλειοψηφικό καταναγκασμό όταν μια πλειοψηφούσα απόφαση ελέγχεται συνεχώς ο τρόπος εφαρμογής, ώστε να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί; Όταν οι ψηφοφορίες για όλους και για όλα θα είναι πολλές και πολλαπλές –όχι κάθε τέσσερα χρόνια-, κι όταν τα ατομικά δικαιώματα και οι ελευθερίες όλων θα είναι υπό την αιγίδα της δημοκρατίας ανεξάρτητα από πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Όταν το κράτος ως καταπιεστής θα έχει καταργηθεί κι όταν ο κάθε επίδοξος καταπιεστής το μόνο που θα καταφέρει είναι να κουραστεί άδικα και εντέλει να αυτοκαταπιεστεί;
Είναι τελείως παράλογο λένε οι εχθροί της δημοκρατίας να κυβερνούν οι πολλοί, οι χιλιάδες και τα εκατομμύρια, ενώ είναι απολύτως λογικό ένας ή μια ομάδα να κυβερνούν χιλιάδες και εκατομμύρια. Για να κυβερνούν οι λίγοι συνέβησαν συσσωρευμένα πολλά πράγματα μέσα στην ιστορία, συνομωσίες, πόλεμοι, στρατιωτικά κινήματα, εκλογές, επαναστάσεις κτλ. προκειμένου να αποκτήσουν την πολυπόθητη εξουσία και να καταστήσουν …λογική την κυριαρχία τους, την ατομική ή ολιγαρχική. Αμέσως μετά έστηναν τους πιο ασύλληπτους μηχανισμούς καταστολής και καταπίεσης ή την εμφάνιζαν ως θεοκρατία για να κρατήσουν την εξουσία τους, αλλά και να την καταστήσουν ακόμη πιο …λογική και ρεαλιστική. Έτσι η ολιγαρχία εμφανιζόταν όχι μόνο ως η αποθέωση, η θεοποίηση της λογικής αλλά και η θεοκρατία της λογικής.
Ο λαός δεν μπορεί να κυβερνήσει, γιατί είναι ανώριμος σα μικρό παιδί λένε και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους μπροστά στην προοπτική η άγια εξουσία τους, που τους χρίζει βασιλείς, καγκελάριους, προέδρους, πρωθυπουργούς, βουλευτές, δικτάτορες να γίνει παιχνίδι στα χέρια των μικρών παιδιών, ασκούμενη από μυριάδες εργάτες βασιλιάδες , από αμέτρητους υπαλλήλους προέδρους και πρωθυπουργούς, που θα κάνουν παιχνίδι, ξέροντας πως το ομορφότερο και το σοβαρότερο πράγμα στη ζωή είναι το παιχνίδι, πως κατά βάθος η ζωή κι αν δεν είναι παιχνίδι, μπορεί να γίνει όμορφη σαν παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου